خواب یا بیداری...

غروب که برای برگشتن به خونه سوار سرویس میشم، هوا کاملا تاریک هست... با احتساب یک ترافیک معمولی، ما اقلکن یک ساعت و نیم توو راه هستیم تا برسیم خوونه.... واسه همینم هست که راننده تمام چراغ های داخل رو خاموش میکنه و همه همکارا توو تاریکی به خواب میرن... فک کنم فقط من بیدار میمونم.... توو اوون ظلمات سرم رو می چسبونم به شیشه و با دستم خنکیش رو حس می کنم و خیره میشم به خیابوونا .........

سعی می کنم به چیزایی فک کنم که زمان بگذره و و ترافیک و دوری مسیر کمتر احساس بشه.... همین حین، نوشته ی سر در یک اداره که ابتدای تونل رسالت و مقابل ایستگاه مترو هست، نظرم رو به خودش جلب میکنه... روی سر در این اداره نوشته:

سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی

یک محوطه بزرگ و چندین ساختمون رو میشه پشت این تابلو دید..... سعی میکنم که ماموریت این اداره رو حدس بزنم.... خوب اینجا سازمانی هست که کارش فرهنگ و ارتباطات اسلامیه... نه.... این که نمیشه کار.....یعنی چی کارش فرهنگ و ارتباطاته اسلامیه؟؟؟!!!!!..... بیشتر روی قضیه متمرکز میشم... خوب کارمندای این اداره کارشون چی میتونه باشه؟؟؟؟....فرهنگ؟...اوون که متولیش وزارت فرهنگ و ارشاده...ارتباطات؟.... اونم که وزارت ارتباطات داریم.... تبلیغات و فرهنگ سازی دینی؟.... اونم که سازمان تبلیغات اسلامی و هزار تا نهاد کووفت و زهرمار دیگه هستن..... یعنی چی؟... پس توو این اداره چه غلطی میکنن؟.... کم کم مساله برام جدی میشه...سعی میکنم عمیق تر بشم روو موضوع.....ولی هرچی بیشتر فک می کنم کمتر نتیجه میگیرم.... سازمان...فرهنگ....ارتباطات...اسلامی...این کلمات رو هزار با از ذهنم عبور میدم.... معنیشون رو با خودم مرور می کنم.... مفهوم هر کدوم از این کلمات رو میفهمم...... ولی همین چهار تا کلمه ساده وقتی کنار هم میشینن، انگار با هم خوب جفت و جور نمیشن و هیچ معنی رو به ذهن متبادر نمیکنن..... کلمات رو با خودم به انگلیسی ترجمه میکنم تا شاید توو زبان اصلی بشه از این ترکیب، چیزی برداشت کرد.... اما نخیر...ظاهرا فایده نداره.... هیچ چی سر در نمیارم.... کم کم نا امید میشم.... خدایا یعنی من اینقد کند ذهنم؟؟؟؟؟..... درسته که خیلی از این نهاد ها و سازمان ها الکی هستن ولی بلاخره توو این اداره یه کاری میکنن دیگه.... پس چرا من نمیتونم حدسی بزنم؟.... نکنه من دارم پیر میشم؟..... نکنه دارم فراموشی میگیرم؟....چشمام سیاهی میره.... احساس سر درد شدیدی میکنم..... با یاس و نومیدی فروو میرم در خودم و افکارم...................

ناگهان احساس میکنم نوری شدید داره چشمام رو اذیت میکنه..... مهتابی های سقفی داخل سرویس روشن شدن.... چشمام رو ریز میکنم تا نورش زیاد اذیتم نکنه و مردمک چشمم آرووم آرووم تنگ تر بشه.... همه همکارا پیاده میشن و من هنوز نشستم... سرویس کاملا خالی شده.... راننده سرش رو 180 درجه میچرخونه و به من با تعجب نگاه میکنه..... نگاهه معنادارش مثل سوزنی میمونه که به بدنم می خوره و منو از جا می پرونه....

و من به عنوان آخرین نفر از سرویس پیاده میشم.... و همه چیز یادم میره....