آپارتمان نشینی

دو هفته پیش توو اداره مشغول کار بودم که موبایلم زنگ خورد. گوشیو ورداشتم دیدم خانومه مستجرمه. به گمونم  24  یا 25 سالش هست. شروع کرد از مشکل کم آبی آپارتمان گفت و این که اصلا آب نمیاد و حتی بچه کوچیکش رو نمیتونه با آب گرم بشوره. خلاصه همینجوری گفت و هی گفت و یهو بغضش ترکید و کلی گریه کرد که یه فکری به حال ما کنید. ما هم دلمون سوخت و خلاصه به شوهرش زنگ زدیم که موافقت همسایه ها رو جلب کنه جهت خرید یک پمپ آب که مشکل ساختمون حل شه. بعد از چند روز زنگ زد و گفت که همه موافقن. سرتونو درد نیارم ما هم رفتیم پمپ و کلیه لوازم جانبی و متعلقاتش رو خریدیمو به یکی گفتیم بیاد نصب کنه و ردیفش کنه. کلا هزینه این داستان 515 هزار تومن شد که چون کسی در دسترس نبود، من همه هزینه ها رو تقبل کردم و قرار شد هر واحد دنگش رو بیاره بده. الان دقیقا 9 روز از زمانی که این تاسیسات راه افتاده میگذره و کسی اصلا عین خیالش نیست که بدهکاره... امشب رفتم خونه و همه رو خواستم و بابت هزینه ها توجیهشون کردم. طبقه اولی گفت چه خبره اینقد هزینه نداره که. کلا میشد با 100 تومن جمش کرد. طبقه دومی اصلا هرچی زنگ زدیم ما رو به اینور و اونورش هم حساب نکرد و در رو وا نکرد. طبقه سوم هم که گفت من فروختم و دارم میرم و از صابخونه جدید پیگیری کن. و من موندم و این همه هزینه ای که توو این شرایط بی پولی، انجام دادم.

اصولا سگ برینه توو این فرهنگ آپارتمان نشینی...

.

پ.ن:

از دوستانی که صداهاشون رو فرستادن بی نهایت ممنونم و بقیه عزیزانی که قصد دارن تبریکاتشون رو بفرستند تقاضا میکنم عجله کنن. چون خیلی زمان نداریم.