1) امروز آخرین روز کاریه ما بوود...نمی دانم در ادارجات دیگر این روزها چه غلطی میکنند اما جایی که من کار میکنم این هفته ی آخری، مگس پر نمیزد و همه مشغول یه قل دوقل بازی کردن بودند. روزهای فوق العاده کسل کننده ای بوود و همش انتظار چایی ساعت 8 و بعد چایی ساعت 10 و بعد نهار  را میکشیدیم. بعد از ظهری هم که همه بی ماشین ها آویزان ماشین دارها بودند که با یک مرخصیه نصفه روز، کلهم عصر را دودره نمایند. این روز آخری یک گونی برنج و یک بسته چایی و یک حلب روغن سرخ کردنیه قووو  و یک کارت هدیه 100 هزار تومنی به هر کداممان دادند. و من با یک بدبختی این چند قلم جنس را تا پای ماشین آوردم و در مسیر همش به این فکر میکردم که اگر به یک افغانی هم میگفتند برو برای عید کارمندان خرید کن، نه گمانم اینقدر بی ربط خرید میکرد. یعنی چایی و روغن سرخ کردنی چه سنخیتی می تواند با عید داشته باشد خدایا....البته شما گول این اجناس را نخورید و یک زمان با خود نگوویید که عجب کارمند قدر نشناسیست و شکر خدا نمیکند و طغیان گر است. نه...واقعیت این است همه این ها فیلم بازی کردنه رئیس قُرُمدَنگمان هست که در دیو.سی دومی ندارد. ما هستیم و یک سال کار و خرحمالی به امید اسفند و پاداش آخرسال. اما حضرتشان این دو روز شنبه و یکشنبه هفته آینده را تعطیل کرد تا با خیال راحت و با فراغ بال بتواند بریند به کارایی و آکورد و حق ماموریت و اضافه کار و پاداش آخرسالمان...اصولا این بشر در همه چیز یک ضریب و راندمان ضرب می کند. حتی اگر تمام راندمان ها هم 100 باشد، باز هم ضریبی از داخل شلوارش هم که شده پیدا می کند تا گند بزند به پرداختی ها...بگذریم......اما الان که نگاه میکنم میبینم که چه خوب شد این روزهای لعنتیه نکبت بار تمام شد. این روزهای تکراری و پر از بی حوصله گی...یه مواقعی آرزو میکنم کاش منم شغلم مثله خواهرم بوود که مجبور بودم این روزای سال تا ساعت 8 شب سره کار باشم....شب آخر سال تا ساعت 12 شب کار کنم و بعد خسته و کوفته، یکی میامد دنبالم و با هم میرفتیم پیتزا میخوردیم و من عیدی هایم را نشان میدادم و از کار روزانه حرف میزدم. و عشق می کردم از این که بعد از این همه کار و تلاش، از فردا قرار است استراحت کنم....نه مثله الان که قرار است دو سه هفته ای بابت کارهای نکرده، تعطیل باشم و هی الکی گلچرخ بزنم و به خودم و محیط لعنت بفرستم که چرا در یک بازه زمانی، من هم دقیقا مثله اکثریت مردم فکر کردم و درس خواندم و شغل انتخاب کردم. 

2) پنجشنبه ساعت 9 شب از تبریک های صوتیه بچه ها رونمایی می شود. از همه دوستان که تبریک گقته اند تشکر می کنم. تبریکات واقعا زیباست و شنیدن دارد انصافا...لذت شنیدنشان را از دست ندهید....ضمنا اگر الباقیه دوستان هم تمایل داشتند می توانند حداکثر تا ساعت 6 بعدازظهر پنج شنبه، تبریک صوتی شان را ارسال نمایند.

3) الان که اینها را می نویسم ساعت 11:25 چهارشنبه شب است. فردا آخرین پنجشنبه سال است. یاد کنیم از همه عزیزانی که سالهای قبل با ما بودند. با هم بودیم.شادی میکردیم. غمگین میشدیم.تفریح میکردیم. سیگار میکشیدیم و نفس به نفس هم میگذاشتیم. عزیزانی که امروز چهره بر نقاب خاک کشیدند و حالا تو گویی اینها اصلا از ازل زاییده نشده بودند....آرزوی مغفرت میکنیم و برای شادی روحشان فاتحه ای قرائت میکنیم.