روزهای بعد از تعطیلات

دوستی داشتم که دور از جان شما کمی تا قسمتی اعتیاد داشت. به زبان ساده تر اهل بخیه بوود و هر از چند گاهی سیخی به کمان ابروی منقل فروو میکرد و نفسی به نفسه قُل قُلی می گذاشت. یک بار از در رفاقت درآمدم و گفتمش: "این چه کاریه با خودت میکنی؟ چرا سلامتیت رو بخطر میندازی و عمرتو تباه میکنی؟ آخه مگه این کوفتی چی داره که تو رو معتاد خودش کرده؟" نگاهش را به نگاهم گره زد و پُکی عمیق بر سیگارش زد و دودش را بعد از فرودادن و چرخاندن در تمامی مجاری سینه اش، بصورت چند حلقه متحد المرکز بیرون داد و با نگاهش به یک کوهی که در مجاورتمان بوود اشارتی کرد و گفت: "اوون کوه رو میبینی؟" سرم را تکانی دادم که یعنی آری میبینم... گفت: "وقتی مواد مصرف میکنی نعشه میشی. آدمه نعشه میتونه مثله بولدزر، این کوه رو بشکافه و بره بالا...ولی وقتی مواد نرسه و خمار بشی، انگار این کووه با تمام عظمتش، روو کوولِته...که هیچ، ...توو کو.نته".

حالا حکایت و تناسب من با این روزهای بعد از تعطیلات، حکایت همان کوه است و همان کوول و همان کو.ن...