خلاء های خاطراتی

دیشب پدرم از خاطراتش میگفت. خاطرات پدرها از تحصیل و سربازی و ازدواج و اشتغالشان همیشه جذاب است. پدرم میگفت وقتی درسش تمام شد و بدنبال کار رفت، پیشنهادهای مختلفی داشت. میگفت چندین بانک به او پیشنهاد همکاری داده بودند. همچنین در بسیاری از شرکت های دولتی و خصوصی، پیشنهاد مشاغل خووب مدیریتی داشت. ظاهرن قرار بوود در یک شرکت داروسازی مشغول بکار شود که حقوق بسیار بالایی پرداخت میکرد و قرار بوود پدرم را برای گذراندن دوره های تخصصی، سه ماه به اس را ئیل اعزام کنند . اما اینجور که میگفت، دوست نداشت از کشور خارج شود و وابستگی به خانواده مانع از اشتغال در چنین شرکت هایی شد. پدرم به آموزش پرورش رفت و همانجا به عنوان دبیر ریاضی مشغول به کار شد. هرچند همیشه از عدم تناسب حقوق معلمی با سختی هایش گلایه داشته و دارد، اما هر وقت از خاطرات دوران جوانی و اشتغالش میگوید، آخرش به این ختم میشود که راضیست از نان حلالی که درآورده و در قبالش فرزندان صالح (حداقل به زعم خودش) نصیبش شده است.

حالا مانده ام که اگر فردا روزی من بخواهم برای بچه هایم از موقعیت های شغلی دوران جوانی بگویم، از چه باید بگویم؟!...از این بگویم که بارها وقتی بدنبال کار بودم بخاطر دانشجو بوودنم مورد تمسخر قرار گرفته ام؟!،... از اینکه در دوران جوانی ام همیشه به ازای یک موقعیت شغلی، باید با 2000 نفر رقابت میکردم؟!....از اینکه همیشه جایم لابلای انبوهی از همسن و سالهایم بوود در صف های طولانی دریافت کارت وروود به جلسه آزمون فلان و بیسار؟!.... , از اینکه کارت وروود به جلسه و کارنامه آزمون و رتبه و تراز و شماره داوطلبی و کووفت و زهرمار، شده است بخشی از هویت من؟...و یا اینکه چقدر کارخانه های کیک و ساندیس سازی در زمان جوانی من از این آزمون ها سوود بردند؟!... و ....

شاید هم بخاطر همین مسائل و مشکلات اصلن آن موقع دل و دماغ خاطره تعریف کردن هم نداشته باشم و یا آلزایمر گرفته باشم و هرچه در مورد این مقاطع از زندگی ام فکر کنم، چیز قابل ذکری پیدا نکنم. 

کلن زشت است که آدم جلوی بچه هایش خلاءِ خاطراتی داشته باشد.