آدمها موجودات غریبی هستند. هر آدمی داستان زندگی خودش را دارد. داستان هایی مملو از شادی، غم، گریه، خنده و خیلی چیزهای دیگر.

و این عادت ما آدم هاست که بنشینیم بر بلندی و هر از گاهی به مسیر سخت و دشواری که از رهگذر زمان پیموده ایم تا به نقطه فعلی برسیم، دوباره و اینبار با دقت بیشتر بنگریم. 

و بغض هایی که گلوی آدم را میفشارد از بهایی که برای بدست آوردن اهداف ریز و درشت، پرداخته است که همانا جوانی و عمر می باشد. 

و گاهی، آهی هست که بر می خیزد از نهادی که با تمام وجودش همان عجز تاریخی در بازگشتن به گذشته را فریاد می زند.

به گمانم آدمیزاد موجود ناچیز و ناتوانیست در قیاس با کلیت هستی و به شدت غریب افتاده است در این برهوت بی انتهای منتهی به ظرف زمان و مکان. 

آدم ها خیلی غریب هستند. غریب به دنیا می آیند غریب زندگی میکنند و غریب ..... . 

گاهی دلم خیلی برای غربت آدمها می سوزد 

و میگیرد...