آقای ِعشق ِدوربین

یک زمانی ریدلی اسکات گفته بوود دوربین، گلشیفته فراهانی را خیلی دوست دارد...من مطمئنم آقای اسکات حسین دوربینی را ندیده که چنین اظهار نظری کرده است. برای حسین نمازی یا همان حسین دوربینی اصلا فرقی ندارد مراسم ختم حاج رضوان باشد یا تشیع جنازه بابک بیات یا انتخابا.ات یا نماز جمعه و یا راهپیمایی روز قدس، حسین دوربینی کار خودش را خوب بلد است. قطعا هیچ آکتوری مثله حسین دوربینی قاب تصویر و زوایای مختلف آن را نمیشناسد. حسین دوربینی آنقدر بر اوضاع مسلط است که دقیقا می داند کِی و کجا بایستد تا با کمترین ریسک، بهترین تصویر را از خودش به یادگار بگذارد و شب بیاید و بنشیند و خودش را از تلویزیون ببیند و هِی ذوق ذوق کند... حسین دوربینی کابووس همه تصویربرداران است اما مگر می شود از این اعجوبه خلقت رو دست نخورد.؟! هر چقدر هم دقت را چاشنی کارشان کنند تا حسین در قابشان نیافتد، ناگاه میبینند در میان انبوه جمعیت، یک چهره کودکانه با معصومیتی غریب، دارد خودنمایی میکند و نه از باب لطف و علاقه فیلمبرداران به حسین، بلکه حداقل به جهت الزامات حرفه ای، نمی توان یک تصویر را سریع کات کرد و پراند به تصویری دیگر. اینطور می شود که حسین دوربینی با همان قیافه فوتوژنیک و گاهن ابلهانه، به مقصدش که همانا دیده شدن هست، می رسد...حتی اگر بهای اینکار، از دست دادن کار و وقت و عمر و مورد تمسخر دیگران قرار گرفتن باشد... یعنی آدم هیچ گهی هم که نباشد نیاز به دیده شدن دارد.