شه را شوب

فقط باید ایستادن بر روی بلندی و به تماشا نشستن ِ شبانه ی شهر را تجربه کرده باشید تا لذت آن را درک کنید. سکوت ِسنگین و مرموز که از پشت ِ شبانه های یک شهر به گوش می رسد و انبوه چراغ های روشن همچون خوشه چین ِ ستاره در نامتناهی ظلمات، همه و همه، تصویری وهم آلود از مستولی شدن ِ هیولایی هولناک بر شهر را در ذهن تداعی می کند که سرپنجه هایش را از میان شکاف ِ بین ِ دلهای آدمیان، در کالبد هر خیابان و کوی و برزن فرو برده است...... اما من....عاقبت یک شب سوار بر قالیچه پرنده ام بر فراز شهر به پرواز در می آیم و با چوبک ِ جادوو که به سرش ستاره سنجاق شده، همه مردم را خبردار میکنم تا سوار بر قالیچه هایشان به جنگ هیولای هولناک بروند و راه و روزنی باز کنند به سمت فجر، پیش از طلوع فجر و پایان کابوس شبانه و آغاز روزهای پرماجرا...