اولین پست از خانه ی نو

سلام

این اولین پستی هست که در خانه ی جدید می نویسم. تلفنمان پریروز وصل شده و الان به مدد دایال آپ دارم و دارید اینجا را می نویسم و می خوانید. یک زمانی می خواستم مودم قدیمی را شووت کنم بیرون اما چه خوب شد این کار را نکردم چون واقعن هر چیزی که خار آید یک روزی به کار آید و به عبارت دیگر در بیایان لنگه دمپایی غنیمتی است برای خودش.

اینجا هنوز آیفون را نصب نکرده اند و لاجرم ما هر وقتی که کلید یادمان برود مجبوریم زنگ بزنیم به موبایل یکی از اهالی خانه که کلید را از طبقه ی پنجم شووت نماید به داخل کوچه. پیمانکار هم که دایورت کرده و هر وقت می گوییم این خورده کاری ها ر ا تمام کن، می گوید "عرضم به حضورتون که چشم در اولین فرصت" اما در دلش شاید چیز دیگه ای می گوید مثلن اینکه "عرضم به درزتون که بخواب بابا حال نداری". همسایه ها هم یک به یک دارند ساکن می شوند. اینجا تیکه میکه های ردیفی هم دارد. دیشب که وارد کوچه ی فرعیمان شدم، دیدم سه تا دختر از اینایی که شاسی شان نیاز به آچار کشی دارد جلوی درب آپارتمان روبرویی بساط کرده و قر می ریختند و با دیدن من یکیشان جیغ کشید. و بعد زدند زیر خنده. من هم که هر دو دستم پُر بوود و می دانستم اصولن دخترها عاشق کمک کردن به پسرها هستند، از یکیشان خواستم کلید را بگیرد و در را برایم باز کند که ایشان هم با آغوش باز اینکار را انجام داد. حالا بعدن باید سر فرصت خدمتشان برسیم. 

ببخشید پر حرفی کردم. دنبال اینترنت هستم. انشالا تا هفته ی آتی وصل گردد. شمام دعا کنید. هم برای وصول اینترنت، هم برای انتصاب آیفون. 

.

الان برای سر زدن به وبلاگ ها مشکل دارم و وبلاگ خودمم (خودم هم) باز نمی شود و فقط به صفحه ی مدیریت دسترسی دارم. سر فرصت به وبلاگ همه تان سر می زنم. الان باید بروم و تلفن را اشغال نکنم.

آهان تا زمانی که اینترنت وصل شود، سعی می کنم یک سری از پست هایی که در چرک نویسم هست را آپ کنم که دوستانی که هنوز به اینجا سر می زنند، دست خالی بر نگردند.

قُربووسه همتون

فعلن...