اکملتن لادامه جات (روزنوشت)

آقا ما خودمون هم می دونستیم آداب و ادبیات دیپلماتیک در حوزه ی روابط بین الملل کاری بس مهم و تخصصی هست اما حقن و انصافن گمان نمی بردیم اینجوری باشه که از یه رفتار، یه لبخند، یه پا روی پا گذاشتن و حتی یه دست دادن، ممکنه چه معانیه مختلفی برداشت بشه.

شبکه ی دویچوله آلمان طی یک برنامه ای، به تحلیل رفتار روحانی و ظریف بر اساس زبان بدن (body language) پرداخته و عملکرد و کنش ها و واکنش های این دو مقام ایرانی رو برای برملا شدن ضمایر ناخوداگاه این حضرات به نقد و بررسی گذاشته است. از بین همه ی تحلیل هایی که از این دو نفر و زبان بدن آنها داشته، برداشت این نشریه از دیدار ظریف با ویلیام هیگ (وزیر خارجه ی بریتانیا) بسیار جالب بوود. اونجایی که میگه:

"ویلیام هیگ، وزیر امور خارجه بریتانیا، این عکس را تسخیر کرده است. چرا؟ در حالی که هیگ به دوربین نگاه می‌کند، وزیر امور خارجه ایران گویا هنوز باورش نمی‌شود که با هیگ ملاقات کرده است و هنوز هم خوشحالی‌اش ادامه دارد. در حالی که دست هیگ در محدوده بدن‌اش قرار دارد، این دست ظریف است که به سوی او دراز شده است."

حالا با فرض صدق فرضیه ی فوق الذکر، در تصویر پایین این فرانسوا اولاند (رئیس جمهور فرانسه) است که دستش از بدنش فاصله دارد و به سوی روحانی دراز شده است.

به نظرم اگر این رفتارها از سوی سیاستمداران، از قبل پیش بینی و طراحی شده باشد، واقعن کارشان ایول دارد. و خب شاید هم همه ی اینها خزئبلات تراوش شده از اذهان ِ در حاشیه مانده ی ژورنالیست جماعت می باشد و در بروز بادی لنگوئیج، هیچ عمد و قصدی در کار نباشد.

والا...