دوست دارم

دوست دارم هر شب قبل از آنکه خواب میهمان چشمان خسته ام شود، بنشینم بر بال پرنده خیال، این موهبت قدسی، پرواز کنم بروم به خانه رویایی ام... خانه ای تکیده در ناکجا آباد، مجاور یک اتوبان دوطرفه ... هنگامه غروب خورشید، از قاب پنجره بنگرم به رفت و برگشت های تکراری در اتوبانی که ابتدا و انتهایش به بی کران می پیوندد. ... 

و خورشیدی که تاب دیدن این تکرار را ندارد و غروب می کند

و من که گویی بیرون زمان ایستاده ام و زاز زار گریه میکنم 

و باد ملایمی که می وزد

.

و صدای اذانی که از دور دست ها به گوش می رسد.

.

و منی که همچنان زاز زاز گریه می کنم