در دنیای قدیم نیز، بحث هدف و وسیله وجود داشته است. آدمیزاد یک سری اهداف معین داشت و برای رسیدن به این اهداف می توانست از بین وسایل موجود، یکی را انتخاب کند.
در دنیای قدیم اینکه هدف وسیله را توجیه می کند یا خیر نیز مطرح بووده. عده ای بر این عقیده بودند که اصلن و ابدن وسیله اهمیتی ندارد و این هدف است که امری اصیل بوده و لذا می توان برای رسیدن به هدف از هر وسیله ای استفاده کرد. اگر هدف رسیدن از این شهر به شهر دیگر است، این مسیر را می توان با هر وسیله ای پیمود. در مقابل عده ای هم که پیرو یک پارادایم اخلاقی بودند، استفاده از هر وسیله و ابزاری را جهت نیل به اهداف جایز نمی دانستند. لذا این اخلاقیات بوود که حکم به موجه بودن یا ناموجه بودن وسیله می داد.
اما در اینجا اینکه هدف در دنیای قدیم توجیه کننده ی وسیله بوده یا نه و نقد ِدیدگاه موافقین و مخالفین این تفکر، مد نظر ما نیست...
نکته ی ظریفی که برای ما باید مهم و محل تفکر باشد اینست که در دنیای قدیم که مهمترین محصول آن دین بوود، وسایل مختلف جهت رسیدن به اهداف گوناگون، فارغ از موجه یا نا موجه بودن، یک "برده" بودند. یک نوکر بودند. بی روح و جان بودند. از خوشان هیچ هویتی نداشتند و هیچ تاثیری در زندگی نوع بشر نمی گذاشتند. وسایل فقط و فقط نوکران انسان بودند برای رسیدن به اهداف گوناگون. حال ممکن بوود استفاده از بعضی از این وسایل در نظر اخلاق گرایان موجه باشد و استفاده از برخی ناموجه. اما در هر دو حال، این وسایل، یک مشت بنده ی بی چون و چرا و عبد عبید بودند برای دستیابی انسان به اهدافش. هیچ گونه تاثیری روی هدف نمی گذاشتند. منفعل، فرمانبردار، و صرفن پله ای برای رسیدن به غایت محسوب می شدند.
ادامه دارد...
بحث باز هم مثله همیشه،یکی ازون چالش های پسا ذهنیه،که هرکس در ته ذهنش حالا نه خیلی شفاف و واضح ولی باهاش درگیره،در روز بعد از انجام بعضی از کاراش و سبک سنگین کردن و ارزیابی قضیه به این هدف و وسیله بودن و ارزشمندی هر کدوم فکر می کنه...
اما من خودم به شخصه نمی تونم به درک درستی از باور افرادی برسم که معتقد بر توجیه وسیله بر پایه ی هدف هستند...
به نظر این نوع زندگی،حس یه سری مراحل بازی کامپیوتری رو تداعی می کنه،که به صرف گذروندن مراحل و رسیدن به مرحله ی پایانی که هیچ مفهوم و نتیجه ی خاصی جز یه هیجان و درگیری ذهنی کاذب ،نداره و ما دقیقا مثله همون نقش اول بازی،در طول مسیر تمام موانع رو به هر طریق ممکن نابود می کنیم،تا به انتها برسیم بی اینکه خود اوون هدف نهایی،دربرگیرنده ی مفهوم یا هدف خااصی باشه...
به نظرم تمام وسیله هایی که ما اطراف هستش و گاها به عنوان وسیله ای برای رسیدن به هدفی از اون ها بهره می گیریم،خود روزی هدفی بودند و نیازمند وسایلی...پس با نگاه هدف و وسیله ای،در واقع اهداف قبلی رو زیر پا گذاشتیم...
بحث و معیار های اخلاقی هم تابع مکان و زمان خاص خودش هست و قابل تغییر...
از دید من...برای رسیدن به اهداف ،از هر راهی، و با هر وسیله ای...منطقی ترین روش رو در شرایط ممکن باید برگزید با کمترین ضرر ممکن...نه آسون ترین و زودبازده ترین وسیله برای دست یابی به هدف...
با این حساب بهتر وسیله های رسیدن به هدفمون هم ارزشمند و دارای جایگاه خاص در نظر گرفته بشن تا هدف مفهومی بهتری کسب کنه...
والسلاام
*بعد از مدت ها دوباره زیاد تایپ کردم...
دیدی وقتی در حال نیگا کردنه سریالی هستی که دوسش داری بعد یهو جااای حسااااس قطع میشه مینویسه ادامه دارد...چقد آدم حالش گرفته میشه دقیقن الان همو حس رو دارم
بابا همشو بنویس خلاص دیگه
ولی میگم اگه اینطوری باشه یعنی وسیله یه برده باشه تمام و کمال در اختیار فرد برا رسیدن به هدفش بدون توجه به موجه یا غیر موجه بودنش، تصمیم برا رسیدن به هدف قاطعانه تر هست و فرد مصمم تر برا رسیدن به هدفش.
حالاااا بیاد هی بگه وای اگه اینکارو کنم اینجوری میشه ،اونجوری میشه اصن هدفه گم و گوور میشه نه؟
وسیله بَرده باشه؟ بینم مطمئنی وسیله و ابزار رو با هم خلط مطلب نکردی اینجا؟ وسیه اینجا یعنی روش، متد، راه رسیدن به هدف. ابزار یکی از مصادیق جزیی برای وسیله در این بحثه. منتظرم تا در ادامه روشن کنی این ابهامو