بعد از مدت ها به فیس بووk سر زدم و خب مطابق انتظار در این همه مدت غیبت، چیزی جز چندتا شر و لایک و عکس و غیره و ذالک از دست نداده ام.

اما فیس بووk با همه مزخرف بوودن و یکنواختی و روتین کننده بودن و خلاقیت کشی اش یک مزیت دارد و آن اینکه آدم گاهی به آنجا سر می زند و در پستوی ذهنی اش به دنبال آدمهایی میگردد که منحنی زندگی اش با آنها در یک جاهایی تلاقی داشته و حالا به تاریخ پیوسته اند. من امشب چندتا اسم از این سیاهه را سرچ کردم و دوستانی را یافتم. هیچ نشانی از خودم نگذاشتم. نخواستم بر هم زننده ی این سکوت حاکم فی مابین باشم.

عکس دوستان را دیدم. همه و همه حالت شادی به خود گرفته بوودند. آنجا آدم ها پلان های شاد خود را به اشتراک می گذارند. اما علی القاعده بایستی مسایلی هم داشته باشند. غم ها و غصه هایی که برای خودشان نگه میدارند و در سینه مدفون میکنند.

می شود ارتباط را با یک اس ام اس، با یک حالت چطور است، با یک تلفن در روز تعطیل، با یک دعوت به کافی شاپ با یک فضای مجازی محدود تر و قابل پیگیری تر، جوری برقرار کرد، که با این همه شر و لایک و عزیزم و قربونت برم و تو همه کس منی، باز هم آدم احساس تنهایی خفه کننده مزخرف بی شرف، گریبانش را نگیرد.

بهار

آهـــــــــــــــــــــــــــــــــــــای

تهرونیا، مشهدیا، تبریزیا، شیرازیا، اصفهانیا، جنوبیا، شمالیا، دخترها، پسرها، خونه دار، بچه دار، آهای بچه ها، آهای مردم.

پاشین غم و غصه رو از خودتون دوور کنید. پاشین پنجره هارو باز کنید. لباس نو به تن کنید. 

مگه صدای پای بهار رو نمیشنوید؟!

بهار داره میاد باید بریم به استقبالش.

سال جدید داره میاد.سالی پر از اتفاقات خووب. سالی پر از تجربه های بکر. سالی پر از با هم بودن های فراموش نشدنی.

پاشین پنجره ها رو باز کنید و هوای بهاری رو تنفس کنید.

آهای بچه ها. یالا پاشین.

قهرمانی تیم ملی کشتی آزاد رو به همه ی ایرانی ها تبریک میگم.

..........................

آفرین و مرحبا به همه ی پهلوان ها و مردهای ایرانی در همه ی عرصه ها

همیشه در اوج باشی

 ایران عزیز