تخریب چی، پول ِخون میگیرد

شاید برای یک دانشجو یا یک جویای کار، یافتن شغلی با دو میلیون تومان درآمد ماهیانه، بسیار ایده آل باشد. ایده آل که نه اما با توجه به شرایط فعلی کشور، ماهی دو میلیون درآمد در قیاس با هفتصد هشصد تومانی که یک مهندس  ده سال سابقه ی کار دار با کلی سگ دو و بی گاری در یک شرکت حروم زاده ی واردات ِتجهیزات نفتی دریافت می کند و یا در قیاس با چُس سنناری که یک معلم دریافتی دارد و یا در مقایسه با چندر غازی که یک کارمند برای یک ماه کار ِ یکنواخت و روتین میگیرد، همچین درآمد کمی نیست. و حتی شاید ماهی دو میلیون تومان درآمد، کمی تا حدودی رویاپردازانه نیز باشد.

اما بجز فوتبالیست ها و پزشکان و بساز بفروش ها و بازاری ها و کارخانه دارها و دلال ها، افراد دیگری هم هستند که بالاتر از سقف یاد شده درآمد دارند که "تخریب چی های میادین ِمین" از این دست افرادند. یک تخریب چی به طور متوسط در ماه چیزی حدود شش میلیون تومان دریافتی دارد. تخریب چی با یک بیلچه و کلنگ و تعدادی پرچم کوچک ِ قرمز جهت علامت گذاری بر روی مین های کشف شده، و یک دستگاه مین یاب که بخاطر حجم انبوه ِ آت و آشغال های فلزی که در میادین مین وجود دارد، بوقش یک سر می زند و کاربرد خاصی ندارد، به بیابان ِ بی نهایت میزند.

تخریب چی ها نه با ارباب رجوع و نه با مشتری سرو کار دارند، طرفشان، یک سری مین ِ گوگولی مگولی از 10 گرم تا 7 کیلوگرم هست که قرار بووده علیه نفرات و ادوات جنگی استفاده شوند. اما بد روزگار و قبول قطعنامه ی 598، آنها را سال ها زیر ِ خروارها خاک مدفون کرده و بصورت عمل نکرده، باقی گذاشته است. با این حال، یک مین هرچقدر هم زیر خاک بماند و از عمرش بگذرد، خطرناک تر شده و برای تخریب چی، چالش جدی تری محسوب می شود. 

طبق آمار، در ایران حداقل ده میلیون مین عمل نکرده وجود دارد و چندین کیلومتر مربع از خاک ایران از بیابان گرفته تا زمین های مسکونی و کشاورزی ِ بعضن ناشناخته، به مین آلوده است. صدام معدوم یک زمانی گفته بوود "که اگر روزی من نباشم، زمین با این مجوس ها خواهد جنگید." صدام راست می گفت. اما همین زمین های آلوده، نان بعضی از خانواده ها را هم تامین می کند. 

نانی که گاهی هم بوی خون به خودش میگیرد...