(بلک لیست)

تهران و مشخصن در محله ی ما، به مناسبت ایام محرم، ایستگاه های صلواتی به فاصله ی صد، پنچاه و حتی بعضن بیست متری از هم برپاشده اند و وجه اشتراک همه ی آنها، توزیع گسترده ی چای می باشد. حالا چای هم نه که در استکان، بلکه در این لیوان های یکبار مصرف از این سرطان زاها. از همینا که نمونه ی آزمایش ادرار را داخلش می ریزند. از همینا که عمرن حالاحالاها دمای چای را کم و قابل خوردنش کند. از همینایی که بخوری انگار آب جهنم را خوردی. بعد مردم محله هم یکجورایی انگار قسم حضرت عباس خورده اند که چای بخورند و این می شود که هر وقت و به هر دلیل از جلوی این ایستگاه ها رد می شوند، سواره یا پیاده می آیند و چای می گیرند و یکی در میان فوت می کنند و قورت می کشند. گمانم هرچیز دیگری هم بدهند، مردم می خورند (می نوشند). حالا شما یک بخشی از این گیر دادن به چای پخش کردن و چای خوردن مردم را بگذارید به حساب آبنرمال بودن من...اما خداییش یک مقدارش را هم بگذارید به حساب جوگیر بودن مردم در امر خطیر دادن و خوردن (چای منظورم بوود)...