(روزنوشت)

تا همین یک مدت پیش، یکی از لینک هایی که در لیست دوستانم بوود مربوط بوود به دختری که پست های یک خطی و دو خطی می نوشت در فراق دوست مذکرش به اسم نیما... مثلن این که:"امروز چهار ماه گذشته و من هنوز منتظر تماست هستم...نیما جان باورت نمیشه چقدر نبودت رو حس می کنم...امشب با دوستانم مهمونی بودیم اما هیچ لطفی نداشت چون تووو نبودی...خدایا دارم دق می کنم...دوستان وبلاگی دعا کنید داره خبرای خووب میاد از نیما"...

و من بدون اینکه دقیقن بدانم این نیما کیست و با دل دخترک وبلاگ نویس چه کرده که اینجور هر شب یکی دوخطی مینویسد برای عشق گمشده اش در فضای غم آلود وبلاگی که مزین شده بوود به آهنگی عاشقانه و به غایت دخترانه ، نوشته هایش را دنبال می کردم. دخترک همینجور یک به یک پست های بدون عنوان و صرفن شماره دار اَش را می نوشت. آنقدر نوشت و نوشت و نوشت تا کم کم روزی دو سه پست تبدیل شد به دو سه روزی یک پست و بعد کمرنگ و کمرنگ تر شد تا جایی که حالا قریب به یکسال و سه ماه است که چیزی ننوشته. آن آخرین پستهایش هم جوری بوود که انگار از رسیدن به معشوق نا امید شده بوود و رفت و حل شد در هزارتوی دنیای مجازی و شاید هم حقیقی...