بُعد چهارم (تفلسف)

اول نوشت: اینترنت نداریم و همچنان پست های گاه و بیگاه را  از خانه ی پدری آپ می کنم

فضا به لحاظ ریاضی دارای سه بعد X و Y و Z هست. اما وقتی بُعد چهارم یعنی زمان، به این فضای سه بعدی اضافه میشه، ماحصل قضیه همین دنیایی هست که ما داریم تووش زندگی میکنیم. در حقیقت ما و سایر انسان ها، از ابتدا تا انتهای عمرمون در این فضای چهار بعدی زندگی میکنیم. جوری که اصلا نمی تونیم فضا و زندگی خارج از این سیستم رو حتی تصور کنیم. شالوده ی زندگی ما بر اساس همین فضای چهار بعدی شکل گرفته. ما در مکان و زمان زندگی میکنیم که عمیقا به هم گره خورده و با هم پیوند دارند. نمیشه در مکانی بوود که در اونجا زمان جاری نیست و همه چی ایستا باشه و از اوون طرف هم از اوونجایی که ما ماده هستیم لذا حتما به فضا و مکان نیاز داریم برای اینکه جا بشیم و زندگی کنیم. 

این زمان و مکان لعنتی باعث میشه ما حتی نتونیم به چیزی خارج از اوون حتی فکر کنیم. زمان و مکان علاقه شدیدی دارند که همه چیز رو در قالب خودشون جمع کنن. همه چیز باید برای ما قابل دیدن و لمس کردن در یک جا و زمان خاصی باشه تا بتونیم به روی بودنش قسم بخوریم و شرط ببندیم. اما واقعیت اینه که ماهیت و روح انسانی خود ما ادمها در جایی خارج از این قفس چهار بعدی تعریف میشه. من از زمانی که به دنیا اومدم تا زمانی که میمیرم همین من هستم. گذشت زمان و جابجایی های مکانی حتی اگه تمامی خصوصیات اخلاقی منو زیر و روو کنه، اما خودم مطمئنم که من، من هستم. حتی بعد از مرگم خانواده و نزدیکانم سر مزار "من" میان. حتی اگه نیان، حتی اگه هزار سال از مرگم بگذره و هیچ آدم زنده ای منو یادش نیاد، اما حذف فیزیکی، و گذشت زمان هم نمی تونه "من" رو از بین ببره . من همیشه من هستم. چون ماهیتم رو از این فضای چهار بعدی نمیگیرم. ماهیتم مجرد و مستقل هست و اتفاقا این زمان و مکان هستن که بر من حادث شدن. حالا چطوری من و هر آدم دیگه ای میتونه از این فضای چهار بعدی خلاص و رها بشه؟! ...... شاید با مرگ