(روزنوشت)

فیگور می گرفتیم، یقه بالا پایین میدادیم، چپ و راست می کردیم، یک پا روی سنگ و پای دیگر بغل جوی آب، با عینک دودی، تا اگر رفیقمان دستش نلرزد و شصتش جلوی فلاش را نگیرد، عکسمان بعد از ظاهر شدن، برود داخل آلبوم برای نشان دادن به فوقش چند نفر. الانه با یک سلفی و یک دکمه و اشتراک گذاری در صفحات اجتماعی، همه ی دوستان در تمام دنیا می توانند عکسمان را ببینند. همه ی دوستانی که یکی بینشان پیدا نمی شود از آدم عکس بگیرد. حکایت عجیبیست آقا...