تو آب به کف داری و من هنوز تشنه ام

خدایا، خواستم برای تو بنویسم، برای این ماه، برای این ایام، برای این شب ها، نشد...ماه رمضان به نیمه رسید، اما من هنوز نتوانستم چیزی بنویسم. خدایا تو خووب می دانی که من نمی توانم نقش بازی کنم. نمی توانم بی عشق چیزی بنویسم.

خدایا دلیلش را می دانم که خووب میدانی. این روزها در خیالم صدای چند قالب یخ ِ غوطه ور در یک لیوان پر از آب بیداد میکند و مرا تا مرز جنون پیش می برد. خدایا من بشدت تشنه ام. خدایا نه گمانم هیچ کدام از بندگانت تا بدین حد عطش داشته باشند. بدنم شوره زار است. نمک زار است.

خدایا من مانده ام این چه امتحانیست. با کدامین منطق و استدلال باید اینهمه سختی بکشم، اینهمه درد تحمل کنم. 

نمی دانم، شاید تو می خواهی به ما یاد آوری کنی که در پیچ و خم های زمانه و بالا و پایین های روزگار، یادمان نرود که نعمت الهی فقط، همسر خوب و تحصیلات خووب  و شغل خووب و اولاد صالح و خانه این چنینی و امکانات آنچنانی نیست...

نعمت واقعی همین چیزهایست که هر روز ساده از کنارشان می گذریم  و نمیبینیم.

نعمت واقعی همین یک جرعه آب است.

بخور و بخواب

به عقیده من

یک اقلیتی در جامعه................

می خورند و می خوابند.............

اما اکثریت.............................

می خوابند............................

و می خورند..........................

سرت سلامت

سلامتی ِ اوون پیرمردی که وختی میبینه یکی ساعت هشت شب با دهن ِ روزه وسط بروبیابون کنار اتوبان وایستاده، معرفت به خرج میده و ترمز میزنه و طرفو تا یه جایی میرسونه.

سلامتی اوون شونصدتا راننده ای که همه یک به یک رد شدن، نگاه نکردن، ترمز نکردن، سوار نکردن، اما فحش هم ندادن..................